InKaapstad blog

Ewout gaat het einde van deze maand naar Nederland voor ZoekWekker. ZoekWekker staat met een stand op een beurs (Het MultiMedia Event) en moet zijn eigen laptop mee. Ik blijf hier dan alleen achter en kan zonder computer niet skypen of msn-en met Ewout en jullie, dus gistermiddag heb ik een kleine laptop gekocht. Het is een Acer Aspire one, een mini laptop! Als je hem dichtklapt is ie nog kleiner dan een A4tje. Ik ben er erg blij mee! Nu kan ik ook achter de computer terwijl Ewout achter zijn laptop aan het werk is.

Ondertussen zijn we al weer 5 dagen terug in Kaapstad… We hebben gelukkig nu alles van Kruger National Park geblogd, wat een rotkarwei! Je moet eerst het verhaal tikken, dan foto’s uitkiezen/verkleinen/opslaan/toevoegen per stuk en dan doet Ewout de eindredactie en daarna kan het pas online! Vandaar dat jullie zolang moesten wachten…

Dinsdag zijn we terug gekomen uit Johannesburg. We werden opgehaald door Cory, een Amerikaan die tijdelijk in het gastenverblijf (”the dog house”) naast het huis woont. We hebben de huurauto weer moeten inleveren vorige week donderdag, dus hadden geen vervoersmiddel meer. Geluksvogels die we zijn, we mogen voor de komende 2 weken de auto van Elizabeth (de eigenares van ons appartementje) lenen, zij is namelijk op vakantie. We hebben dus nog even de tijd om naar een auto te kijken, maar we moeten wel snel beslissen, de Zuid-Afrikaanse Rand staat namelijk erg gunstig voor ons…

Morgen begin ik met mijn werk. Afgelopen vrijdag zijn Ewout en ik op het hoofdkantoor van Helpkids geweest om kennis te maken met alle maatschappelijk werkers daar. Ze vertelden over de mogelijke problematische situaties die ik kan tegenkomen, zoals kinderen die flink beschadigd zijn door verwaarlozing, mishandeling en/of verkrachting. De ouders zijn vaak verslaafd aan alcohol en/of drugs, waardoor zij niet in staat zijn voor hun kinderen te zorgen. Ook gaan we als maatschappelijk werkers op zoek naar vondelingen, veel baby’tjes worden in vuilniszakken gestopt en op het veld achtergelaten. Als ze een levend baby’tje vinden, brengen ze het kindje zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en gaan op zoek naar opvang voor het baby’tje. Afgelopen woensdag vond een van de maatschappelijk werkers nog een overleden baby’tje, netjes aangekleed, in een vuilniszak…

Vanmorgen vroeg opgestaan om richting vliegveld te gaan. Rond half 8 kwamen we daar aan, hebben we de huurauto ingeleverd en ingecheckt voor onze vlucht naar Jo’burg met de Zuid-Afrikaanse prijsvechter “1Time”. Koud aangekomen op het vliegveld in Johannesburg, bood Patrick van Mbizi Backpackers Lodge (die ons kwam ophalen) aan om mee te gaan met een tour door Soweto. Dit is het grootste township van Zuid-Afrika en heeft zo’n 3,5 miljoen inwoners, en de naam is een afkorting van ‘South Western Township’. Omdat onze safari naar Kruger park pas morgenochtend vertrekt, en we anders de hele dag in het hostel aan de bar bij het zwembad hadden moeten gaan hangen (heel vervelend natuurlijk) besloten we mee te gaan.

Na de tassen gedropt te hebben bij het hostel in Boksburg, dat aan de rand van Jo’burg ligt, stapten we bij dinges (ben z’n naam kwijt) Jabau in zijn oude BMW met airco en reden we richting Soweto. Dinges Jabau is een dikke neger die zelf in Soweto woont en zijn geld verdient met rondleidingen door het township. Onderweg vertelde hij een hoop over de geschiedenis van Zuid-Afrika en Johannesburg, en hoe alles is gekomen zoals het nu is. Een zeer indrukwekkende tour door de diverse delen van Soweto volgde, van rijke delen waarbij je je afvraagt of je echt in een township bent, tot superarme gedeeltes waar de huizen bestaan uit golfplaat en er geen electriciteit of water beschikbaar is. In een arm gedeelte mochten we een kijkje nemen in zo’n golfplaten huisje, waar een vrouwtje met haar man en 4 kinderen woont. Het huisje bestond uit een klein woonkamertje/keukentje en 1 slaapkamer, waar het gezinnetje samen slaapt.

Ook zijn we langs een beter gedeelte van Soweto gereden, waar o.a. aartsbischop Desmond Tutu, Nelson Mandela en Winnie Mandela wonen. We hebben verder nog een kerk bezocht, die op 16 juni 1976 het toneel is geweest van een bloedige schietpartij door politie tegen een demonstratie van de zwarte studenten, die niet wilden dat Afrikaans i.p.v. Engels als lestaal op scholen werd ingevoerd. De dagenlange opstand die volgde kostte veel mensen hun leven. Even verderop stond een museum (Het Pieter nogwat.. Hector Peterson museum) waar met veel foto’s en films meer informatie hierover verschaft werd. Met moeie benen gingen we de auto in, terug richting Mbizi.

Foto’s zal ik na de safari erbij zetten, als we weer terug in Kaapstad zijn!

We hoorden net dat we morgenochtend om 5:30 opgehaald worden voor de safari! Dat wordt dus een vroegertje vanavond We laten weten hoe alles loopt!

Vanmorgen bleek de internet verbinding thuis opeens niet meer te werken omdat de gebruikte bandbreedte het maximum van 5GB per maand bereikt had… Gelukkig telt deze maand nog maar een -ahum- paar dagen… Anyways, het probleem kon vandaag niet opgelost worden, waarschijnlijk is er morgen pas weer verbinding… Welkom in Afrika!

Toch nog even belangrijk om te melden: morgenochtend vliegen we naar Johannesburg, om overmorgen aan een 4-daagse safari door Kruger Park te beginnen! We slapen 1 nacht voor en na de safari in een backpackers hostel in Jo’burg. Dit hebben we vandaag geregeld. Dinsdag ochtend vliegen we terug naar Kaapstad.

Mocht je je afvragen hoe ik dit bericht op de blog heb gezet zonder internet.. Via mn gsm… Heb nu 2 sms-duimen!

Het was een graadje of 25 op deze mooie zondag, dus hoog tijd om het zwembad eens uit te proberen.. Helaas is het water nog een beetje koud! Gelukkig kon ik na 30 seconden in het water weer snel opdrogen in het zonnetje..

Vanmiddag zijn we vrij impulsief naar Bloubergstrand gereden, het strand dat recht tegenover de Tafelberg ligt, aan de andere kant van de Table Bay (een soort van ‘Hoornse Hop’ van de Atlantische Oceaan ). Omdat we gisteren een TomTom met kaarten van zuiderlijk Afrika gekocht hebben, dachten we makkelijk erheen te kunnen rijden. Even invoeren met een paar tapjes, en de route stond op het scherm. Ideaal. Tot we gingen rijden… Wil je mijn ‘DomDom perikelen’ lezen, lees dan het verhaal onder de foto’s…

Eenmaal aangekomen in Blouberg vergaapten we ons vanaf een parkeerplaats over het prachtige uitzicht op Kaapstad, Table Bay en uiteraard de Tafelberg met zijn vriendjes Devil’s Peak en Lion’s Head. Ondanks het aanwezige zonnetje, zorgde een koude wind er toch voor dat het niet erg warm was. Even wat foto’tjes genomen en daarna dus maar weer in de auto gestapt. Even verderop zagen we langs de weg een eettentje zitten dus zijn we daar gestopt en hebben we uitgebreid gelunched. Hierna heeft TomTom ons (wel) succesvol naar huis weten te brengen.

Ik en mijn DomDom…
Ik had in Nederland al wel eens gezien hoe het TomTom-kastje vrij verwarrende instructies geven kon, maar mijn vertrouwen in het Nederlandse bedrijf oversteeg mijn ervaringen. De straat uit ging prima, de snelweg op ook nog… Maar eenmaal op de snelweg bleef hij maar ‘rechts aanhouden’ roepen in verband met naderende afslagen die we nemen moesten. Voor de eerste afslag (van de M3 de N2 op richting vliegveld) klopte dat als een bus. Maar daarna leek het apparaatje toch nét iets teveel gewend te zijn aan het rijden aan de RECHTERkant van de weg… Laten ze hier nou toevallig aan de LINKERkant van de weg rijden! De op- en afritten zitten dus ook aan de LINKERkant van de weg!!!

Even later zaten we op de snelste rijstrook van de 4 beschikbare op de N2 (helemaal rechts dus zoals de TomTom aangaf) en naderden we een uitvoegstrook die we volgens Annet, die op het schermpje het aantal meters zag aftellen, moesten hebben. Maar het apparaatje zei verder niks over de afslag en naar de meeste linker strook van de weg gaan was op dat moment absoluut onmogelijk vanwege het verkeer. Afslag gemist, TomTom bedacht een manier om het te fixen. De volgende afslag moesten we nemen en dan bij de eerste stoplichten een U-bocht om weer in te voegen op de N2. Na invoegen uiteraard weer direct uitvoegen op de afslag die we eerder gemist hadden en we zaten weer op de goede weg. Voor even…..

Het lieve apparaatje vertelde ons om dit keer links aan te houden op de weg die bestond uit 2 rijstroken. Gelukkig dacht ik, want er stonden pittig wat auto’s in de rij om de naderende afslag naar rechts te nemen! Terwijl Annet het kaartje op de TomTom nader bestuudeerde kwam zij echter tot de conclusie dat we toch echt rechts, en niet links moesten… Mijn wat afgezwakte, maar nog steeds redelijk sterke vertrouwen in het feit dat TomTom het toch niet 2x vlak achter elkaar mis zou hebben deed me besluiten om toch op de linkerstrook te blijven rijden. Dom dom dom. TomTom zat fout, Annet had het goed. In plaats van de M5 op, gingen we nu de N1 op, terug richting Kaapstad.

Op dat moment was ik in staat om het ding het raam uit te smijten. Ik vind dat een product OF goed moet werken, OF helemaal niet moet bestaan. Gisteren was ik nog een paar honderd euro rijker, wist ik nog wel redelijk zeker welke kant ik op moest en bleef het bloed gewoon onder m’n nagels zitten! Mensen met een TomTom hadden het me waarschijnlijk allang kunnen vertellen, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat je beter op het kaartje kunt letten, dan de gesproken instructies op te volgen!! Toch?! Of snap alleen ik de aanwijzingen gewoon niet? Gelukkig zijn we uiteindelijk door goed naar de route op het schermpje te kijken toch bij Blouberg aangekomen.

Terwijl het buiten weer met bakken uit de hemel komt vallen, en er een paar sneetjes brood in het tosti-ijzer hangen schrijf ik maar weer even een berichtje.. We zitten ondertussen al weer 4 dagen in ons nieuwe huisje en het begint al echt een beetje thuis te voelen!

Toen we vorige week introkken probeerde ik uiteraard vrij snel uit of ik op het draadloze WiFi netwerk kon komen, dat beschikbaar zou zijn hier. Na een paar rondjes met de laptop door het appartement kwam ik er achter dat er 2 netwerken waren, maar beiden beveiligd en met een uiterst slechte ontvangst. Draadloos internetten leek dus toch niet mogelijk… Bij navraag bij de mensen op kantoor beneden bleek er helemaal geen draadloos netwerk te zijn… Maaaar… ze hadden wel een netwerkkabeltje in een kamertje beneden waar ik kon inpluggen om te internetten..

Nerd als ik ben had ik voor de zekerheid mijn eigen draadloze router uit Nederland meegenomen voor het geval ergens geen WiFi aanwezig zou zijn.. dat kwam dus goed van pas! ’s Avonds dus even uitgetest of ik via mijn router boven een sterk genoeg signaal zou krijgen, dat bleek perfect te werken en de volgende dag heb ik voorgesteld om de router permanent aan het kabeltje te hangen zodat ik normaal werken kan, dat was gelukkig geen enkel probleem. Nu voelt het helemaal als thuis.. ik heb verbinding met een draadloos netwerk die de naam ‘Waterkers’ draagt.. nét echt

Afgelopen weekend hebben we fantastisch weer gehad met veel zon, weinig wind en een temperatuur rond de 23 graden. Zaterdag hebben we vol verwondering toegekeken hoe het zwembad compleet automatisch gereinigd werd. Een soort stofzuiger die kraskras door het zwembad ging, maakte de bodem en zijkanten schoon terwijl de oppervlakte gereinigd werd door een waterstraal die in een filter spoot. Met een schepnet zelf ook nog even een handje meegeholpen door wat dwarrelende blaadjes eruit te vissen.. leuk hoor!

Gisteren zouden we naar Robben Island gaan, het eilandje waar Nelson Mandela en vele anderen politieke gevangenen in het apartheidstijdperk hebben vastgezeten. Toen we om ongeveer half 11 bij het V&A Waterfront aankwamen, waar de ferries richting Robben Island vandaan vertrekken, bleek dat het voor die dag al bijna helemaal vol zat. We konden eventueel nog mee om 3 uur maar dan moesten we wachten. Omdat we daarna eigenlijk Lion’s Head (berg naast de tafelberg) wilden beklimmen besloten we om de trip naar Robben Island nog even te laten zitten.

Om ongeveer half 1 stapten we in de auto richting Lion’s Head. Toen ik in ‘99 hier woonde, gingen we -bijna- elke week op woensdag na werk naar boven. Veel Kaapstadters proberen hun persoonlijke record ‘naar boven rennen’ te verbeteren, je komt onderweg dus ook mensen tegen die als een malle op weg naar boven, of beneden rennen… Onvoorstelbaar eigenlijk dat er nooit ongelukken gebeuren, veel gedeeltes van het looppad gaan vlak langs een diepe afgrond. Leuk voor Annet dus, die nog wel eens wat last van hoogtevrees heeft…

Ongeveer 10 minuten nadat wij begonnen met de klim vond Annet het eigenlijk al weer mooi geweest, het steile beginpad mishandelde haar kuiten en een paar keer zag ze het even niet meer zitten. Gelukkig zette ze, met de nodige minipauzes tussendoor, toch door en werd het een mooie klim! Ik heb deze keer in ieder geval ook een record gebroken: ik heb er nog nooit zó lang er over gedaan om Lion’s Head op te komen De komende maanden zal Annet haar record denk ik nog wel gaan verbeteren! Ook de vele spierpijnen die ze nu heeft in armen, buikspieren en benen gaan wel weer over… Zie de foto’s van ons op Lion’s Head!

Voordat we weg gingen kregen we allerlei kadootjes van Martina, voor in het vliegtuig, voor de eerste dag, voor de tweede dag etc.. We hebben al wat leuke dingetjes uitgepakt maar de kadootjes van vandaag (de derde dag dus) vonden we tot nu toe het leukst.. Zie de foto’s!

We zitten nu trouwens bij La Med (bar bij Clifton strand) op het terras in de zon..  Heeeeerlijk!

Martina: bedankt!